مطالعات قبلی اشاره کرده بودند که ممکن است با افزایش سن، تغییرات بزرگی در فعالیت ژن وجود داشته باشد. برای مثال، مطالعات نشان میداد که مقدار RNA در طول زمان کاهش مییابد و اختلال در رونویسی میتوانند تأثیر بیشتری بر روی ژنهای طولانی تر از ژنهای کوتاهتر داشته باشند.
در این مطالعه با استفاده از یک الگوریتم یادگیری ماشینی برای شناسایی ویژگی هایی استفاده کردند که به بهترین شکل تغییرات RNA را از ۱۷ بافت مختلف از جمله قلب، مغز و کلیه در موش های نر چهار، نه، دوازده، هجده و بیست و چهار ماهه توضیح می دهد. این تجزیه و تحلیل یک الگوی واضح و ثابت را در بین بافت‌ها نشان داد، اینکه فراوانی رونوشت‌های طولانی‌تر نسبت به رونوشت‌های کوتاه‌تر در حیوانات مسن‌تر کمتر شدند.

آنها همچنین اثرات ۱۲ داروی ضد پیری را بر تعادل فعالیت ژن های کوتاه و بلند با ارزیابی داده‌های آزمایش‌های حیوانی منتشر شده بررسی کردند. هفت مورد از این داروها که شامل راپامایسین و رزوراتول( دو داروی ضد پیری) بود منجر به افزایش نسبی رونوشت‌های ژن بلند شد که نشان می‌دهد این عدم تعادل مرتبط با افزایش سن ممکن است برگشت‌پذیر باشد. نتایج این از مجله Nature Aging منتشر شده است.

ترجمه و بازونویسی: دکتر ارغوان حسین پوری