عادت صحبت کردن با خود که اغلب به عنوان گفتار خودگردان یا سخنرانی خصوصی از آن یاد می شود، عموماً در تحقیقات روانشناختی و شناختی مثبت تلقی می‌شود. این نشانه‌ای از بیماری روانی یا زوال شناختی در نظر گرفته نمی‌شود؛ بلکه به عنوان یک ابزار شناختی دیده می‌شود که می‌تواند چندین مزیت داشته باشد. در اینجا چند دیدگاه کلیدی از علم در مورد این موضوع وجود دارد:

۱. ابزار شناختی و حل مسئله:

صحبت با خود اغلب به عنوان راهی برای حل مشکلات، سازماندهی افکار و شفاف سازی تصمیمات استفاده می‌شود. این می‌تواند به عنوان یک استراتژی شناختی برای تمرکز توجه، تقویت حافظه و پردازش اطلاعات موثرتر عمل کند.

۲. خودکنترلی و حمایت عاطفی:

صحبت با خود می‌تواند به افراد کمک کند تا احساسات و رفتارهای خود را تنظیم کنند. خود گفتاری مثبت به ویژه با بهبود عاطفی، عزت نفس و انگیزه مرتبط است. این می‌تواند به عنوان نوعی از خود حمایتی و اطمینان در موقعیت‌های چالش برانگیز عمل کند.

۳. اهمیت رشدی:

در روانشناسی رشد، گفتار خود راهبر مرحله مهمی در رشد زبانی و شناختی به ویژه در کودکان تلقی می‌شود. کار روان‌شناس لو ویگوتسکی نشان داد که چگونه گفتار خصوصی (صحبت کردن با خود) نقش مهمی در رشد فکر و خود تنظیمی در کودکان بازی می‌کند و به آن‌ها کمک می‌کند تا تکالیف را حل کنند و در محیط اطراف خود رو به جلو حرکت کنند.

۴. افزایش عملکرد:

مطالعات نشان داده است که صحبت کردن با خود می‌تواند عملکرد را در کارهای مختلف افزایش دهد. به عنوان مثال، ورزشکاران و مجریان اغلب از خودگویی انگیزشی برای بهبود تمرکز، اعتماد به نفس و نتایج عملکرد خود استفاده می‌کنند.

۵. آموزش و کمک به حافظه:

تحقیقات نشان می‌دهد که بیان کلامی اطلاعات می‌تواند به یادگیری و حفظ حافظه کمک کند. صحبت کردن با صدای بلند با خود می‌تواند یادگیری مطالب را تقویت کند و آن را به یاد ماندنی تر از خواندن یا فکر کردن در سکوت در مورد آن کند.

۶. ‌چشم انداز سلامت روان:

در حالی که صحبت کردن با خود به طور کلی به عنوان یک رفتار طبیعی و مفید تلقی می‌شود، صحبت کردن بیش از حد یا ناراحت کننده با خود، به خصوص اگر منفی باشد، می‌تواند نشانه‌ای از مسائل زمینه‌ای سلامت روان، مانند اضطراب یا افسردگی باشد. در چنین مواردی، به جای صحبت کردن با خود، این محتوا و تأثیر خودگویی بر سلامتی فرد است که باعث نگرانی می‌شود.

به طور خلاصه، علم عادت صحبت کردن با خود را بخشی طبیعی و مفید از شناخت و رفتار انسان می‌داند که کاربردهای مهمی برای حل مسئله، تنظیم عاطفی و رشد شخصی دارد.