اتیسم یک اختلال یا یک مزیت

اتیسم ممکن است عملکرد شناختی را تقویت کند، و ما ممکن است سرانجام دلیل آن را بدانیم. اتیسم یک تفاوت پیشرونده عصبی است که با تجربیات و ویژگی‌های خاصی همراه است.

برای دهه‌ها، تحقیقات در زمینه اتیسم بر روی مشکلات رفتاری، شناختی، اجتماعی و ارتباطی متمرکز بوده است. این مطالعات بر مشکلاتی که افراد مبتلا به اتیسم در انجام وظایف روزمره با آن مواجه هستند تاکید کرده‌اند، مانند تشخیص احساسات یا تعاملات اجتماعی.

اما برخی از تحقیقات، از جمله مطالعه خود ما، به بررسی مزایای خاص در اتیسم پرداخته‌اند. مطالعات نشان داده‌اند که در برخی از وظایف شناختی، افراد مبتلا به اتیسم عملکرد بهتری نسبت به افراد غیراتیسمی دارند. افراد مبتلا به اتیسم ممکن است در شناسایی یک شکل ساده که در طرحی پیچیده‌تر قرار گرفته، چیدمان بلوک‌هایی با اشکال و رنگ‌های مختلف، یا مشاهده یک شیء در محیط بصری شلوغ موفق‌تر باشند. این عملکرد بهبود یافته حتی در نوزادان به سن نه ماه که نشانه‌هایی از اتیسم را نشان می‌دهند، ثبت شده است.

چگونه و چرا افراد مبتلا به اتیسم در این وظایف به خوبی عمل می‌کنند؟ پاسخ ممکن است شگفت‌انگیز باشد: “نویز عصبی” بیشتر.

نویز عصبی چیست؟

به طور کلی، وقتی شما به نویز فکر می‌کنید، احتمالاً به نویز شنیداری فکر می‌کنید، نوسانات در دامنه فرکانس‌های صوتی که ما می‌شنویم.چیزی مشابه در مغز با نوسانات تصادفی در فعالیت عصبی رخ می‌دهد. به این “نویز عصبی” گفته می‌شود.این نویز همیشه حضور دارد و بر فعالیت مغزی ناشی از چیزهایی که می‌بینیم، می‌شنویم، می‌بوییم و لمس می‌کنیم، اضافه می‌شود. این بدان معناست که در مغز، یک محرک یکسان که چندین بار ارائه می‌شود، دقیقاً باعث فعالیت یکسانی نمی‌شود. گاهی اوقات مغز فعال‌تر است، گاهی اوقات کمتر. در واقع، حتی پاسخ به یک محرک یا رویداد منفرد نیز به طور مداوم دچار نوسان است.

نویز عصبی در اتیسم

منابع زیادی برای نویز عصبی در مغز وجود دارد. این‌ها شامل نحوه هیجان‌زدگی و آرام‌شدن مجدد نورون‌ها، تغییرات در سطوح توجه و هوشیاری، و فرآیندهای بیوشیمیایی در سطح سلولی، در میان دیگر عوامل می‌شود. مغز غیراتیسمی مکانیسم‌هایی برای مدیریت و استفاده از این نویز دارد. به عنوان مثال، سلول‌ها در هیپوکمپ (سیستم حافظه مغز) می‌توانند از نویز عصبی برای بهبود رمزگذاری و بازیابی حافظه استفاده کنند.

شواهدی از نویز عصبی بالا در اتیسم را می‌توان در ضبط‌های الکتروانسفالوگرافی (EEG) مشاهده کرد که سطوح بالاتری از نوسانات عصبی در کودکان مبتلا به اتیسم مشاهده شده است. این بدان معناست که فعالیت عصبی آن‌ها کمتر قابل پیش‌بینی است و نشان‌دهنده طیف وسیع‌تری از فعالیت (نوسانات بیشتر) در پاسخ به یک محرک یکسان است.

به زبان ساده، اگر ما پاسخ‌های EEG را مانند یک موج صوتی تصور کنیم، ما انتظار داریم که در مغزهای غیراتیسمی هر بار که با یک محرک مواجه می‌شوند، نوسانات کوچکی (دامنه) را ببینیم. اما مغزهای اتیسمی به نظر می‌رسد نوسانات بزرگتری را نشان می‌دهند، نشان‌دهنده دامنه بیشتر نویز عصبی است.بسیاری از مطالعات این مغز پرنویز اتیسمی را با مشکلات شناختی، اجتماعی و رفتاری مرتبط دانسته‌اند.

آیا نویز می‌تواند یک مزیت باشد؟

تشخیص اتیسم سابقه بالینی طولانی دارد. تغییر از مدل پزشکی به یک مدل اجتماعی بیشتر نیز منجر به تلاش‌هایی برای بازتعریف آن به عنوان یک تفاوت به جای یک اختلال یا کاستی شده است. این تغییر نیز وارد تحقیقات اتیسم شده است.

دیوید سیمونز، پژوهشگر روان‌شناسی و ادراک و همکارانش در دانشگاه گلاسکو اولین کسانی بودند که پیشنهاد دادند در حالی که نویز عصبی بالا به طور کلی یک معایب در اتیسم است، گاهی اوقات می‌تواند به دلیل پدیده‌ای به نام رزونانس تصادفی مزایایی ارائه دهد. این جایی است که مقادیر بهینه‌ای از نویز می‌توانند عملکرد را تقویت کنند. بر این اساس، نویز عصبی بالا در مغز اتیسمی می‌تواند عملکرد برخی وظایف شناختی را بهبود بخشد.

تحقیقات ما در سال 2023 این ایده را بررسی کرد. ما شرکت‌کنندگانی از جمعیت عمومی را جذب کردیم و عملکرد آن‌ها را در وظایف تشخیص حرف بررسی کردیم. در عین حال، سطح ویژگی‌های اتیسمی آن‌ها را اندازه‌گیری کردیم.دو آزمایش تشخیص حرف (یکی در آزمایشگاه و یکی آنلاین) انجام شد که در آن شرکت‌کنندگان باید یک حرف را هنگام نمایش در میان نویز بصری پس‌زمینه با شدت‌های مختلف شناسایی می‌کردند.

با استفاده از نویز بصری، نویز بصری اضافی به نویز عصبی که از قبل در مغز شرکت‌کنندگان وجود داشت، اضافه شد. فرض شد که نویز بصری، شرکت‌کنندگان با نویز داخلی مغزی پایین (یا ویژگی‌های اتیسمی پایین) را به عملکرد بهتر سوق می‌دهد (همانطور که تحقیقات قبلی در مورد رزونانس تصادفی پیشنهاد داده بود). پیش‌بینی جالب‌تر این بود که نویز به افرادی که از قبل نویز مغزی زیادی داشتند (یعنی کسانی که ویژگی‌های اتیسمی بالایی داشتند) کمک نخواهد کرد، زیرا نویز عصبی خودشان از قبل عملکرد بهینه‌ای را تضمین می‌کرد.

در واقع، یکی از آزمایش‌های این مطالعه نشان داد افرادی با نویز عصبی بالا (ویژگی‌های اتیسمی بالا) از اضافه شدن نویز اضافی سود نبردند. علاوه بر این، آن‌ها عملکرد برتری (دقت بیشتر) نسبت به افراد با نویز عصبی پایین نشان دادند وقتی نویز بصری اضافه شده کم بود. این نشان می‌دهد که نویز عصبی خودشان از قبل باعث ایجاد یک اثر رزونانس تصادفی طبیعی شده بود، که منجر به عملکرد بهتر شده است.درکل نشان داده شد که نظریه عملکرد بهبود یافته به دلیل رزونانس تصادفی در اتیسم ارزش‌هایی دارد.

چرا این موضوع مهم است؟ افراد مبتلا به اتیسم با نادانی، تعصب و تبعیض روبرو هستند که می‌تواند به رفاه آن‌ها آسیب برساند. سلامت ذهنی و جسمی ضعیف، ارتباطات اجتماعی کاهش یافته و افزایش “پنهان‌کاری” ویژگی‌های اتیسمی برخی از تأثیرات منفی هستند که افراد مبتلا به اتیسم با آن روبرو هستند.بنابراین، تحقیقاتی که بر قدرت‌های ذاتی در اتیسم تأکید و آن‌ها را بررسی می‌کند، می‌تواند به کاهش برچسب‌زدگی کمک کند، اجازه دهد افراد مبتلا به اتیسم خودشان باشند و تأیید کند که افراد مبتلا به اتیسم نیازی به “درمان” ندارند.